Ni Pollok in Sanur, Bali

Adrien Jean le Mayeur de Merprès (1880-1958)
Ni Pollok in het huis van de kunstenaar in Sanur, Bali In dorso: Studie van karbouwen
pastel op papier, 27,5×35 cm
Herkomst: via vererving in bezit van de huidige eigenaar

Adrien Jean le Mayeur de Merprès 1880-1958 Van Le Mayeur zijn twee kenmerkende uitspraken bekend : ‘Meneer, ik ben een impressionist’ en de uitspraak aan zijn vriend de schilder Renato Cristiano waarin hij zich ‘the last impressionist’ noemt. Zijn kleurgebruik, brede toets en zijn drang om de schoonheid van Bali en zijn Balische vrouw Ni Pollok vast te leggen getuigen van dit impressionisme. Le Mayeur kwam in 1932 in Bali aan en ontmoette al snel de toen 15 jarige Pollok. In 1933 vestigde hij zich in Sanoer (later Sanur) en begon met schilderen en tekenen van Pollok en twee van haar vriendinnen. Le Mayeur raakte in de ban van Pollok en besloot in Bali te blijven. Een paar jaar later, in 1935, trouwden Le Mayeur en Pollok. Tijdens de Japanse bezetting stond Le Mayeur onder huisarrest en bleef ondanks gebrek aan juiste materialen doorschilderen. Na de oorlog werden de schilder en zijn vrouw almaar populairder bij Bali-gangers en kunstliefhebbers. Menig glossy uit de jaren ’50 en ’60 laat een gelukkig en artistiek koppel zien dat liefde, schoonheid en kunst als levensmotto uitstraalt. Het voormalig woonhuis te Sanur is sinds 1985 het museum Le Mayeur Bronnen: internet over Le Mayeur en Pollok Mevrouw Juke M.J. Bongaerts meldde zich in 1945 na de bevrijding van Nederland aan bij het vrouwencorps van de KNIL. Zij wilde daar vooral gaan werken om in Indië haar broer Albert te vinden, die tijdens de oorlog krijgsgevangen werd genomen en aan de Birma-spoorlijn gewerkt had. De familie had al jarenlang niets meer van hem vernomen. Na een korte militaire opleiding in Engeland kwam zij reizend per schip op weg naar Malakka toevallig in Singapore terecht. Aldaar wist een Rode Kruis medewerker haar te vertellen dat iemand met dezelfde achternaam bevrijd was na drie jaar krijgsgevangenschap aan de Birmaspoorweg. Zo ontmoette zij tot haar grote vreugde in Singapore na jaren haar broer Albert weer. Albert Bongaerts ging nadat hij voldoende aangesterkt was weer werken in Batavia en Juke Bongaerts ging werken in Tjimahi. Tjimahi was het opvangcentrum voor hen die uit Japanse gevangenschap bevrijd waren. Vele jaren heeft zij daar gewerkt en later werd dat centrum gebruikt voor de revalidatie van gewonden van de politionele acties. Juke Bongaerts genoot grote bekendheid, niet alleen vanwege haar inzet, maar ook vanwege haar zeer originele en ondernemende geest. Het vermoeden bestaat dat Adrien-Jean Le Mayeur de Merprès (9 februari 1880 – 31 mei 1958) deel uitmaakte van haar kennissenkring. Bij haar afscheid in 1949 ontving zij deze schets van Le Mayeur de Merprès, die zij meenam naar Nederland. In september 2013 is Juke Bongaerts op 95-jarige leeftijd overleden. De schets van Le Mayeur de Merprès kwam terecht bij het petekind van Juke en Albert Bongaerts. De volledige opbrengst van deze schets wordt thans door haar geschonken aan Artsen zonder Grenzen ten behoeve van hun strijd tegen het ebola-virus.
Hoewel de conditie van de tekening te wensen overliet bedroeg de opbrengst bedroeg € 9675.
Dit werk is in gerestaureerde toestand terug te zien in Museum Pasifika in Nusadua, Bali, Indonesië.